Geçen hafta çarşamba günü bir yazı hazırlamıştım sizlere bu hafta paylaşmak için. Hislerimin tamamını anlatmaya yetmeyen ama mutluluğumla orantılı neşeli keyifli bir yazıydı. Peki ne oldu da yayınlamayıp bu yazıyı hazırladım. İşte asıl onu anlatma o kadar zor ki elimden geldiğince anlatmaya çalışacağım.
8 aralıkta uzan zamandır hayalini kurduğumuz, hazır olmayı beklediğimiz, hazır olduğumuz bir mutluluk kapımızı çaldı. Hamileydim... o duygunun nasıl bir şey olduğunu anlatamam sanırım yaşamak lazım sadece. Bir hafta sonrası biraz rahatsızlandım ve doktor 15 gün yatıp dinlenmemi söyledi. Bende yattım iğneler oldum ilaçlar içtim. Ocağın ilk haftasına geldiğimizde ise o muhteşem an gerçekleşti ve minik kelebeğin kalp atışlarını gördük, duyduk... Sevindim, korktum, heyecanlandım, üzüldüm... Bir sürü şeyi aynı anda hissettim. Oh her şey bitti diye sevinirken perşembe günü doktora kontrole gittim ve şuanda bunları yazmak zorunda bırakan olay başıma geldi. Bebeğimin kalp atışları artık yoktu... Doktorum her şeyi anlattı ve yapmamız gerekenden bahsetti. Elimden ne daha fazlası geliyordu ne de başka bir şey ve cuma günü kelebeğimle yollarımız ayrıldı. Bazılarınız diyebilir nasıl için rahat rahat yazıyorsun diye ama o kadar üzüldüm o kadar acı çektim ki sizlere bunları anlatmak yerine başına gelenlerden destek istemek için yazıyorum. Veya benim yazdıklarım birine destek olur sadece bu hayatta benim başıma geldi diye düşünmesin kimse diye yazıyorum. Sadece mutlu haberleri yazmak yerine hayatın gerçeklerini acı taraflarını da sizlerle paylaşmak istiyorum. Paylaştıkça çoğalan mutluluklar gibi acılarımızda paylaştıkça azalsın istiyorum. Ah ah vah vah tüh tüh demektense evet benim başıma geldi ama ben güçlüyüm bunları yaşıyorsam her şeyin bir nedeni vardır demek istiyorum.
Bu yazdıklarımı okuyan benim yaşadıklarımı yaşamak zorunda kalanlar varsa yalnız değilsiniz demek istiyorum. Hayatta her şeyin sonu değil daha iyi şeylerin başlangıcı olacak bu yaşamak zorunda kaldıklarımız demek istiyorum. Ve neden ben demeden kendimizi suçlamadan olaylara bakmanızı istiyorum.
Yalnız değilsiniz yalnız değiliz.... Her üzüntü yeni mutluluklar getirsin herkese...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder